Οι οπαδοί αρνούνται να πληρώσουν το χαράτσι και οι ΠΑΕ πεθαίνουν

Βρέθηκα, προ ημερών, σε μια συζήτηση προβληματισμού για την προοπτική του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Ένας εκ των συζητητών ήταν επιχειρηματίας που επιχειρεί εδώ και χρόνια στο ποδόσφαιρο. Ενας από αυτούς που έκαναν, χρόνια τώρα, τη δουλειά όπως έμαθε, εμπειρικά, παρακολουθώντας τους προηγούμενους: μάζευε ένα τσούρμο από Πίου, δηλαδή ανώνυμους ξένους ποδοσφαιριστές που δεν υπήρξαν ποτέ στη ζωή τους σημαντικοί, ψώνιζε και κανα δυο ευπαρουσίαστους, που κόστιζαν περισσότερο, αλλά έμοιαζαν στην πρώτη ανάγνωση με «μεταγραφές αεροδρομίου», δηλαδή μαγνήτες προσέλκυσης ενδιαφέροντος και παραγωγούς στιγμιαίου ενθουσιασμού, έκανε μια τυχαία πρόσληψη προπονητή, με βασικό κριτήριο το έρεισμα και την «εμπορικότητά» του, και μετά περίμενε τα αποτελέσματα. Χωρίς επιχειρηματικό πλάνο, δίχως ίχνος προοπτικής βιωσιμότητας, με ένα σωρό εικονικές παραδοχές για τα προσδοκώμενα έσοδα. Ένα αυθεντικό «έχει ο Θεός» business plan, δηλαδή το πατροπαράδοτο εταιρικό πλάνο των ΠΑΕ του ποδοσφαίρου, ίδιο και απαράλλαχτο με το πρώτο, αυτό της 1979 εποχής, το οποίο προέκυψε τυχαία, φτιάχτηκε στο πόδι, δίχως καμιά τεχνογνωσία, όταν γεννήθηκε το πρώτο «επαγγελματικό» πρωτάθλημα.

Όπως οι περισσότεροι σήμερα, ο επιχειρηματίας της ιστορίας μας έχει πλήρως αντιληφθεί ότι ο δρόμος στον οποίο βάδιζε ως τα τώρα δεν έχει καμιά προοπτική. Και σήμερα καίγεται περισσότερο από ποτέ να βρει τον σωστό δρόμο, διότι πλέον δεν του περισσεύουν λεφτά για να χάνει σε καύσιμα μέχρι να πέσει κατά λάθος πάνω στον προορισμό του, δηλαδή στην εποχή που δεν θα χάνει άλλα λεφτά.

Και τι κάνει ο επιχειρηματίας για να λύσει το πρόβλημα; Κοιτάζει σαστισμένος τους γύρω του, μη τυχόν κι έχουν κάποια καλή ιδέα να του προτείνουν. Λειτουργεί σε καθεστώς μεγάλου εκνευρισμού, επειδή δεν αντέχει να χάνει λεφτά, συμβουλεύεται το θολωμένο κεφάλι του και παίρνει αποφάσεις της στιγμής. Ακολουθεί το ρεύμα, της μαζικής προώθησης νεαρών Ελλήνων ποδοσφαιριστών που σήμερα δεν κοστίζουν πολύ, και … έχει ο Θεός.

Ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας είναι ένα τυπικό δείγμα του είδους που κυκλοφορεί εδώ και δεκαετίες στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Οι αντιλήψεις του για την μπάλα αποτελούν τη βασική εξήγηση για τη σημερινή αδυναμία του ποδοσφαίρου να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία της κρίσης και να ξαναγίνει must στη ζωή του μέσου Ελληνα.

Οι διοικήσεις των μεγάλων ποδοσφαιρικών συλλόγων στέκονται σήμερα, σε πλήρη αμηχανία, μπροστά στο πρόβλημα ζωής που αντιμετωπίζουν οι εταιρείες που χρηματοδοτούν τις ομάδες, και οδηγούνται σε απόγνωση. Διότι η μόνη λύση που είχαν μηχανευτεί για να εξασφαλίσουν την προοπτική επιβίωσης των εταιρειών που διοικούν ήταν η μαζική λαϊκή συμμετοχή στην κάλυψη της χρηματοδότησης. Και τώρα που βλέπουν ότι ο κόσμος αρνείται να πληρώσει το «χαράτσι» που του ζητούν, επειδή δεν αντέχει, δεν εμπνέεται και δεν θέλει να επωμιστεί την ευθύνη της λύσης του οικονομικού προβλήματος που δημιούργησε η προηγούμενη ακριβή ζωή που έκαναν οι ΠΑΕ σπαταλώντας τα χρήματα του κόσμου και των μεγαλομετόχων, σηκώνουν τα χέρια ψηλά.

Μέσα σε ένα καλοκαίρι το ποδόσφαιρο περνά, με ιλιγγιώδη ταχύτητα, από την εποχή του ακριβού επαγγελματισμού στην εποχή του ερασιτεχνισμού. Και το κάνει τόσο άτσαλα, δίχως σχέδιο, δίχως γνώση, δίχως μελέτη. Δεν προσαρμόζεται στην εποχή, δεν κάνει δημιουργική διαχείριση των πόρων που του αφήνει η κρίση. Το μόνο που κοιτάζει είναι να κόψει κόστος. Οι ΠΑΕ μιμούνται την τυπική ελληνική εταιρεία που σήμερα κοιτάζει να επιβιώσει μόνο μέσα από την περικοπή των δαπανών, δίχως σχέδιο για αύξηση ή έστω αποφυγή της δραματικής μείωσης των εσόδων.

Ως αυθεντικό δημιούργημα της ψεύτικης προηγούμενης εποχής, οι ΠΑΕ, τυπικά μοντέλα του easy living, δεν έμαθαν ποτέ να βγάζουν περισσότερα από όσα ξοδεύουν. Και σήμερα πεθαίνουν.

* Περισσότερα κείμενα στο: http://theinsiders.gr/
* Follow on twitter: @VSambrakos