Είδηση πρώτη: Ο διευθυντής του 6ου δημοτικού σχολείου στη Δάφνη έκοψε από σημαιοφόρο τον 11χρονο Αμίρ από το Αφγανιστάν, επειδή είναι μουσουλμάνος και δεν είχε -λέει- την άδεια του πατέρα του. Όταν ξέρουμε ότι ο πατέρας του βρίσκεται στη Γερμανία και προσπαθεί να επανενώσει την οικογένειά του.
Είδηση δεύτερη: Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 6ου Δημοτικού Δάφνης στηρίζει την απόφαση του διευθυντή.
Είδηση τρίτη: Φασίστες επιτέθηκαν με πέτρες στο σπίτι του Αμίρ και έσπασαν τα τζάμια, κατατρομοκρατώντας τον ίδιο, τα αδέλφια του και τη μητέρα τους.
Ερώτηση: Αν αυτό το παιδί σιχαθεί τους Έλληνες θα έχει άδικο; Και, όμως, δεν είναι όλοι οι Έλληνες ίδιοι με όσους κόβουν τα φτερά ενός 11χρονου αγοριού. Πολλοί έχουν αγκαλιάσει τον ίδιο και την οικογένειά του.
Κάτι τελευταίο: Δεν μπορεί να ξεσπά σε μια αθώα ψυχή η οργή για εγκλήματα που μπορεί να έχουν διαπράξει κακοποιοί από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν ή το Μπαγκλαντές. Η γενίκευση οδηγεί σε ισοπεδωτικό ρατσισμό και αυτός, με τη σειρά του, στον φασισμό. Άλλωστε, υπάρχουν και Έλληνες εγκληματίες…
