Διαβάζω στον πρωτοχρονιάτικο Τύπο: «Απαραίτητη η κοινωνική συνοχή-Παρέμβαση Παπούλια υπέρ των ασθενέστερων κοινωνικά ομάδων».
Ε, εντάξει, αφού το λέει ο Πρόεδρος να γίνει. Το πώς θα γίνει, είναι αδιάφορο. Γενικά το «πώς» θεωρείται περιττό στις δηλώσεις και τους λόγους των περισσότερων πολιτικών.
Αλλο παράδειγμα: «Πρέπει να παταχθεί η φοροδιαφυγή!». Ναι συμφωνούμε, μόνο στον τρόπο τα χαλάμε λίγο. Δηλαδή, εμείς κάτι έχουμε στο μυαλό μας, αλλά εσείς όπως φαίνεται –αν κρίνουμε και από το αποτέλεσμα- μάλλον τίποτα.
Έτσι και τώρα, πετάει ο Κάρολος Παπούλιας ένα «η κοινωνική συνοχή βγαίνει από την πάταξη των αδικημάτων, σε βάρος του ελληνικού λαού. Δεν μπορεί να διαφεύγουν αυτοί που πρέπει να πληρώσουν φόρους και ύστερα να τρέχουν στα κρατικά νοσοκομεία να θεραπευτούν. Αυτό είναι απαράδεκτο».Και ξεμπερδεύει. Θεωρεί ότι στήριξε τους αδυνάτους και έκανε το καθήκον του χρονιάρες μέρες.
Επίσης, δεν άφησε παραπονεμένους ούτε τους κατοίκους και τους εμπόρους του κέντρου. Συμμεριζόμενος, προφανώς, την έλλειψη οργανωμένου σχεδίου από την πλευρά της Πολιτείας και απευθυνόμενος στον αρμόδιο Χρήστο Παπουτσή, ευχήθηκε (ναι, ναι ευχήθηκε) το 2011 να υπάρξει ασφάλεια και τάξη. Δηλαδή, όταν όλα τα άλλα έχουν αποτύχει, το αμέσως καλύτερο είναι να το ρίξουμε στις ευχές και τα τάματα.
Και αν αυτές οι δηλώσεις ακούγονται σε έναν οποιοδήποτε κανονικό άνθρωπο,τελείως κενές ουσίας και περιεχομένου και φυσικά τετριμμένες, όπως το σύνολο των εγχώριων πολιτικών θέσεων, στα αυτιά των εκπροσώπων των μέσων ενημέρωσης μοιάζουν σα γροθιά στο στομάχι.
Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι σε όλες τις εφημερίδες και τα ηλεκτρονικά μέσα ανεξαιρέτως σχολιάζεται ότι το συγκεκριμένο μήνυμα του Προέδρου της Δημοκρατίας «προκάλεσε αίσθηση».
Τι; Δεν σας σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο ακούγοντάς τον; Μα αφού του το είπε και ο «καλός μαθητής» του ελληνικού κοινοβουλίου, Γιώργος Καρατζαφέρης: «Το παρήγορο είναι ότι τρεις δικές σας κουβέντες κ. Πρόεδρε (σλουρπ) έχουν μεγαλύτερη απήχηση (σλουρπ) από ό,τι τρεις ώρες δικών μας ομιλιών».
Κοινώς, καλά είναι όλα αυτά για να γεμίζουν σελίδες, δελτία και sites στις χαλαρές δημοσιογραφικά μέρες αλλά, σοβαρά τώρα, δεν αγγίζουν κανένα. Αν δεν αντικατασταθεί το «πρέπει» με το «πώς» στα copy-paste των πολιτικών λόγων, όχι αίσθηση δεν προκαλείται, αλλά ούτε χασμουρητό.
